W znanym z surowości klimacie Syberii największe szanse na przeżycie miały koty duże, mocne i silne, z gęstą, chroniącą przed zimnem sierścią. Nie wydaje się, aby koty syberyjskie były starą, celowo utworzoną rasą. Powstały one w drodze naturalnej selekcji, podobnie jak norweskie koty leśne. Ich charakterystyczne cechy ukształtowały się pod wpływem środowiska: koty syberyjskie są duże, mają gęsty, gruby i natłuszczony włos okrywowy, a podszerstek tak gęsty, że chroni przed największym mrozem i wiatrem. Mocna budowa nie znaczy, że koty te są ciężkie i powolne, przeciwnie, są aktywne i sprawne. Charakter kota syberyjskiego także odzwierciedla jego pochodzenie – jest on towarzyski, ale daleko mu do leniwego kanapowca.

Jaka jest historia tej rasy kota?

Należy wiedzieć, że długowłose koty występują w różnych regionach północnej Rosji. Podobnie, jak wiejskie koty na całym świecie, tak i one do niedawna nie były uważane za godne zainteresowania hodowców. Hodowlę kotów syberyjskich podjęto dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, a rasę uznały niemal wszystkie stowarzyszenia w kraju pochodzenia, w tym Wszechrosyjski Klub Hodowców Kotów. Do Stanów Zjednoczonych Ameryki koty syberyjskie sprowadziła w roku 1990 Elisabeth Terrell; jej przydomek hodowlany Starpoint znaleźć można w rodowodach najlepszych amerykańskich przedstawicieli rasy, uznawanej obecnie przez FiFe i TICA. W ojczyźnie rasy słyszy się głosy, że koty hodowane na Zachodzie nie zawsze reprezentują najbardziej prawidłowy typ. Na przykład ten preferowany przez TICA różni się wyraźnie i zachodzi obawa, że różnice te będą się pogłębiać.

Oto zewnętrzne cechy charakterystyczne dla tej rasy kota:

1). Uszy – średniej wielkości, skierowane na boki, na czubkach zaokrąglone (obfita sierść na uszach).

2). Oczy – duże, owalne, trochę skośne.

3). Szyja – krótka i gruba.

4). Klatka piersiowa – szeroka.

5). Głowa – szeroka, płaska między uszami.

6). Sierść – długa, okrywa trochę natłuszczona.

7). Ogon – średniej długości, gruby, z zaokrąglonym końcem.

8). Opuszki – duże, okrągłe, z sierścią między palcami.

9). Nogi – średniej długości lub długie, mocny kościec i umięśnienie.

10). Tułów – długi, mocny, dobrze umięśniony.

11). Waga – 4,5 do 9 kg.

12). Umaszczenia:

a). jednolite i szylkretowe – czarne, rude, niebieskie, kremowe, szylkretowe, niebiesko-kremowe.

b). dymne, cieniowane i sobolowe – wszelkie umaszczenia jednolite i szylkretowe.

c). pręgowane i srebrzyste pręgowane (klasyczne, tygrysie, cętkowane) – bure, rude, niebieskie, kremowe, szylkretowe, niebiesko-kremowe.

d). dwubarwne – wszystkie maści i wzory umaszczenia z białym.

Dodatkowa uwaga – kot syberyjski bardziej niż jakikolwiek inny przypomina dzikiego kota. Jego głowa jest jedyna w swoim rodzaju: jej szerokość i głęboko osadzone, owalne oczy nadają jej nieco dziki i orientalny wyraz. Celem hodowców rosyjskich jest zachowanie takiego typu kotów syberyjskich. Kotki syberyjskie są, podobnie jak u innych ras, mniejsze i delikatniej zbudowane od kocurów. U obu płci tylne nogi są nieco dłuższe od przednich, a grzbiet w ruchu jest lekko wysklepiony. Kotki są lżej zbudowane od kocurów.